Rodinná kronika
Zveme vás na cestu proti proudu času. Je to cesta velice zajímavá, poučná a především inspirativní. Děkujeme zároveň všem čtenářům našeho webu za ochotu a zaslání fotografií svých rodinných příslušníků s krátkým popisem jejich života. Zanecháme tak společně krásný odkaz pro budoucí generace. Fotografie zasílejte na adresu produkce@borisrenner.cz.
Vlasta Stupková (1922) a František Voltemar (1922)
Dobrý den,
zahlédl jsem na FB výzvu o zaslání fotografii svých rodičů či prarodičů. Řekl jsem si tedy, proč se nepodělit s ostatníma, je to zajímavý počin.
Nabízím tedy svatební fotografii svých prarodičů, která už mě zaujala jako malé dítko. Vždy visela v Hrabůvce, na Hasičské ulici, v jejich ložnici a já obdivoval řemeslné zpracování fotografa.Děda se narodil roku 1920 v Zábřehu, aktivně se věnoval jízdě na velocipedu u klubu Vpřed a naplní práce byly tyto: mistr holičský, ale jen krátce, posléze celý svůj život zasvětil VŽKG až do zaslouženého odpočinku. Zemřel v úctyhodném věku 92 let v roce 2012.
Babička se narodila roku 1922 v Mariánských Horách, na své mládí byla skoupá na slovo, nu a v dospělosti pracovala až do zaslouženého odpočinku, rovněž ve VŽKG. Zemřela ve věku 85 let, neboť tomu sama tak chtěla a bylo to v roce 2007. Nu a já sám jsem tam jezdil, jako každé dítko, na prázdniny, na koupaliště v Radvanicích, na vánoce, na svátek a narozeniny, no prostě pořád.Měl jsem je moc rád. Řeklo se krátce Tomáši, tak brzdi!
S pozdravem Březík Tomáš
Milan Velešík (1927)
bydlel v Josefské kolonii u Stromovky (Vavříkův dům – na fotce z roku 1931, zv. taky U Vavříka, stál v místech dnešní ZOO , už nestojí)
. otec pocházel z Loučky u Lipníka nad Bečvou a pracoval původně ve Vítkovických železárnách a později jako zámečník na dole Petr Cingr. Byl raněn na ruská frontě kolem r. 1916.
. matka pocházela z Nové Hvězdnice okr. Vyškov a od 14 let sloužila u sedláků, v Ostravě dělala služku nějakému Veselému, který byl ředitelem (?) Severní dráhy Ferdinandovy a bydlel ve vile poblíž nádraží Ostrava – střed (v místech dnešního UAN), po svatbě byla v domácnosti
. seznámili se v Ostravě
. kmotrem mu byl bývalý legionář, který po válce sloužil jako policista v Ostravě
. neměl další sourozence, jedináček
Vzpomíná na klukovské boje mezi partami z Josefské kolonie a tzv. Lauzerovci z Michálkovic, kdy po sobě házeli kameny přes přilehlé koleje a v pískovně. V této pískovně někdy v r. 1936/37 zasypala uvolněná zemina jeho kamaráda.
Později člen Klubu Mladého hlasatele č. 2897 „Texasští jezdci“.
. v letech 1927 – 1941 automechanik firmy Tuček (naproti jámy Jindřich v Ostravě)
. studoval strojní průmyslovku ve Vítkovicích (viz. foto)
. nakonec totálně nasazený na jámě Michal, kde pracoval v dílně na povrchu
Vzpomíná na r. 1938 a obsazení Ostravy (Michálkovice obsadilo Polsko). na nálety na Ostravu a osvobození Ostravy.
1938 – kasárna byly pod haldou Emou naproti Nové osady (ze strany od nynější ZOO), která Němci obsadili a na druhý den začali proudit uprchlíci ze zabraného Těšínska a byli ubytovaní právě v těchto kasárnách.
1944 – nálety na Ostravu – ukrývali se v protileteckém krytu u jámy Petr v Michálkovicích, ale také chodili do žel. budky u kolejí a na starém rádiu (krystalce) poslouchali rozhlas a aktuální zprávy.
Jeden z náletů prožil přímo v dole, kde opravoval u náraziště důlní lokomotivu a při náletu byl porušen rozvodný kabel , což způsobilo zhasnutí světel. Pan Milan vzpomíná jak havíři potmě klepali na potrubí a nakonec všichni museli vylézt ven z dolu pěšky po žebřících lezním oddělením.
Při osvobozování Ostravy byl v Michálkovicích vyhozen most až v noci na 1. května, do té doby se poblíž zdržovaly německé ústupové jednotky. Přechod fronty strávili schovaní ve sklepě odkud pozorovali, jak Vlasovci (!) s koňmi táhnou děla směrem k Radvanicím.
Sestavil Marek Pietoň
Žofie Orlíková (1919)
Má babička Žofie Orlíková, nar. v červnu 1919 v Tyře, zemřela v srpnu 1989 v Bohumíně, ale podstatnou část života prožila v Hrušově.
Pocházela z docela početné, chudé rodiny, v mládí či spíše během školních let pracovala u sedláka, pásla krávy, vyprávěla, že jí několikrát krávy sežraly školní sešity. V manželství se jí pak během války narodily dvě děti, syn a dcera, těsně po válce pak další dva synové. Manželství dlouho nevydrželo, s manželem se rozvedli, on se pak živil drobnými krádežemi, a tak později často pobýval ve věznici v Heřmanicích, kde také na konci 50. let zemřel.
Vdova se 4 hladovými krky těžce pracovala v Chemičce v Hrušově, u jakýchsi vozíků s barvou apod… Nejstarší syn v mládí řídil tramvaj, dcera se vyučila písmomalířkou a natěračkou, praxi pak měla ve firmě pana Slezáka v Ostravě-Mariánských Horách, jeden z dvou nejmladších synů zahynul po těžkém úrazu po závalu na šachtě, krátce po svatbě, čtvrtý syn se nechal jakousi partou přemluvit k pokusu o útěk za hranice. Pokus dobře nedopadl, byl dokonce postřelen – dosud kulhá, byl pak i několik let ve vězení.
Babička se pak přestěhovala na konci 60. let do Bohumína, kde žila až do své smrti s dcerou a vnučkou, v Bohumíně bydleli a dosud bydlí i oba synové.
Měla celkem 5 vnuček a dva vnuky – nejstarší syn má 3 dcery, dcera (zemřela 2013) měla 1 dceru, syn, který zemřel na šachtě – 1 syn a poslední syn má dceru a syna.
Babičce chemička zničila zdraví, měla těžké astma a po těžké operaci v pozdějším věku měla pak i problémy se srdcem.
Vyprávěla krásné pohádky, ráda hrála Člověče nezlob se, byla hluboce věřící, přísná, velmi svérázná, ale uměla být i velmi laskavá. Byla skvělá kuchařka, její kynutý koláč s tvarohem a povidly a posypkou, byla prostě fantastická.
Pavlína Motalová